"Mbok, aku sesuk arep menyang Kalimantan, apik-apik neng kene aku uga njaluk dongane," pamite Damar.
"Iya le, dakdongakake," jawabe Ibune Damar.
"Aku njaluk dongane ya Pak," pamite Damar marang bapakne.
"Iya le"
Esuke Damar banjur menyang pelabuhan. Sedhih rasane wong tuane Damar ditinggal anake.
Wus patang sasi Damar ora menehi kabar marang wong tuane, banjur Ibune Damar ngirim surat kanggo anake. Damar menehi alamat kerjane limang sasi kepungkur. Ibune Damar ngirim surat kanggo anake amarga Bapakne lara. Seminggu sabanjur iku Damar mbalesi surat saka Ibune, nanging isine Damar lagi sibuk ora bisa mulih ing jawa wektu iku uga.
Telung minggu sabanjur iku kesehatane Bapakne Damar saya ora apik amarga lara TBC ora langsung ditambakake. Tekan patine Bapake Damar, Ibune Damar anggone ngirim surat ora tau ditanggepi apik amarga jawabane mung sibuk. Ibune Damar nesu saking nesune banjur nyumpahi Damar.
"Mar, kowe kok ora tau ngerteni Ibumu iki, aku kebacut lara, tekan patine Bapakmu kowe ora mulih, atimu kokdeleh ngendi ta le? Kowe mbesuk bakalan ora bisa mlaku ! "
Sesasi sabanjur iku Damar mulih ora bisa mlaku maneh. Ibune Damar tetep nrima damar apa anane amarga kepiye kae Damar isih iku anake.
0 komentar:
Posting Komentar
Silahkan berkomentar dengan karya saya,boleh memberikan saran ataupun kritik yang membangun. ^_^