Bayar SPP

Uripku pancen ora duwe apa-apa, nanging aku ya mung bisa ndedonga marang Gusti Allah amarga nduweni Mamak kang sayang marang aku. Ing uripku kang sedherhana iki, Mamakku sabar anggone nyawang kahanan amarga Bapak kang wus ninggalake Mamak amarga Bapak rabi marang wong wadon liyane yaiku Bulik Marni.

Lebar adus aku ndeleng kalendher, jebule wis tanggal 25 jatahe bayar SPP. Ing dina iku uga aku njaluk dhuwit marang Mamak jroning ati rada ora tega anggonku njaluk, nanging kepiye maneh Bapak ya ora duwe niat ngragati aku. Aku banjur mlayu menyang pawon nemoni Mamak.

"Mak," belukku.

"Apa Ndhuk?," jawabe Mamak.

"Mak, sakniki sampun tanggal 25 je, kula didhawuhi Bu Guru bayar SPP, Mamak gadhah arta mboten?," takonku.

"Ora Ndhuk, ngapurane, mbok ya dicoba wae njaluk marang Bapakmu, kepiye kae Bapakmu ki isih duwe kewajiban ngragati kowe," sarane Mamak.

"La Bapak sampun mboten peduli kaliyan kita kok Mak," omongku.

"Ndhuk, ora usah wedi, kabeh mbelani kowe kok, percaya ta karo Mamak" tuture Mamak.

"Nggih Mak," jawabku.

Awan iki pancen pans, nanging aku tetep mlaku menyang omahe Bapak sing anyar. Pancen sedhih ati iki ngematake Bapak sing ora kopen, awake kuru kaya ora nedha telung sasi. E...pancen wis dalane urip, aku banjur ngomong marang Bapak kekarepanku mrene arep ngapa.

"Pak," belukku mapasi Bapak neng ngarepan.

"Ngapa!," sentake Bapak.

"Mesthi arep njaluk dhuwit ta!," saka mburi Bulik Marni njawabi, nanging kepiye maneh, aku ora bisa wangsulan amarga Bulik Marni wis dadi garwane Bapak.

"Nggih Bu," jawabku.

"Kowe kuwi apa-apa mesthi dhuwit, mbok ya njaluk Mamakmu pa piye, ngapa kok isih njaluk Bapakmu," ngendikane Bulik Marni.

"Uwis...uwis menenga kabeh," akone Bapak.

"Uwis...meneng Mar!," sentake Bapak.

"Saiki karepmu kepiye Ndhuk?," takone Bapak.

"Kula nyuwun arta kagem bayar SPP Pak," omongku.

"Aku ora duwe dhuwit, saiki mendhing kowe mulih wae!," sentake Bapak.

"Nggih sampun Pak, kula pamit rumiyin," pamitku.

Aku banjur mulih lan ngomong karo Mamak, neng dalan eluhku dakampet. Bendhunganku saya saya suwe saya ciut. Sabanjure tekan ngomah aku mlebu ngomah tanpa salam, Mamak ing ngarepku daktabrak.

"Kenapa Ndhuk?," takone Mamak.

"Kula mboten mbeta Mak," jawabku.

"Nggawa apa ta?," takone Mamak maneh.

"Oalah....ya wis Ndhuk, yen pancene mangkana dicicil wae, ngapurane ya Ndhuk,"akone Mamak.

"Mboten kok Mak, kula gadhah celengan, mbok menawa cekap kagem bayar SPP," omongku.

"La jaremu arep koknggo tuku sepatu?," takone Mamak.

"Sepatu wingking mawon Mak," jawabku.

"Ya wis, yen mangkono aja sedhih maneh ya," akone Mamak.

"Nggih Mak," jawabku.

Esuke aku mbongkar celengan kucingku, aku rada ora kepenak, nanging kepiye maneh, dina iku kudu bayar SPP.

"Kucing...kowe dakpecah ya, kanggo bayar SPPku".

Pyarr...dhuwit tabunganku padha mlayu, nanging ora ngapa-ngapa kanggo bayar SPPku. Dina iku uga dakbayarake biaya SPPku.